یه جورایی گند خورده به صفحه ام و نمیتونم بیام و بنویسم. فکر میکنم به خاطر استفاده زیاد از نرم افزار فیلتر شکنه...
کلاً اسکریپت صفحه هام به هم ریخته. شاید این بهونه خوبی برای کم کاری های این دو هفته اخیرم باشه...
بگذریم...
دوستای خیلی زیادی لطف کردن و یه سری پیشنهاد در مورد نویسندگی به من دادن که من باید ازشون استفاده کنم. اما مخالف ایده هامه که دلم میخواد اینجا در موردش صحبت کنم...
کاوه میگه برای اینکه بتونی نویسنده خوبی بشی، باید بیشتر از اینکه بنویسی، بخونی. بلاگ دیگران یا کتاب نویسنده های محبوبت ...
اما حقیقتش من فکر میکنم که اگه بخوام نوشته های دیگران رو بخونم و یهو خوشم بیاد، خواه و نا خواه تقلید میکنم از نوشته هاشون. اونوقت دیگه ابتکار و لذتی در کار نیست. نوشته ها کار خودم نمیشه. یه جورایی خوب نیست.
آهو توی حرفاش به کلاس نویسندگی اشاره کرد که باهاش خیلی موافق نیستم. شخصاً به "سخنی کز دل برآید............لاجرم بر دل نشیند" اعتقاد زیادی دارم. به طبع اون هم خیلی موافق آموزش حرف زدن و نوشتن نیستم. یه جورایی اصرار دارم به این نظر که "نویسندگی ژنیه. تو خون آدمه. آموزشی نیست".مثل آشپزی و هر هنر دیگه ای که فقط کافیه آدم علاقه داشته باشه و یکم استعداد. نویسندگی هنره و ذوق میخواد. علم نیست که دانش بخواد.
پریسا خیلی نویسنده ها و کتابهای خوبی رو به من معرفی کرد که ازشون ایده بگیرم.
کتابها و نویسنده های بزرگی رو که معرفی کرد، همه برای من خیلی قابل احترامن. مخصوصاً نادر ابراهیمی...اما حقیقتش من خودم سوژه های خیلی توپی رو میبینم که میتونم براتون بنویسم تا چشمتون به خیلی از دنیا ها باز بشه.
مثلاً من مطمئنم که خیلی کم آدمی پیدا میشه که داستان زندگی یه معتاد رو از زبون خودش شنیده باشه و بدونه تو کله اش چی میگذره. اما من تقریباً میتونم لحظه به لحظه زندگی این آدم رو براتون به تصویر بکشم.(پیش داوری ممنوع)
یا یه دختر خوشگل وتحصیل کرده ای که به خاطر داشتن شرایطی خاص موقعیت ازدواج نداره. (مطمئن باشید که احساسش زنده زنده است)
یا آدم عشق خارجی که از رفتن از ایران مثل سگ پشیمونه و سالی 2 ماهشو میاد ایران که فقط مامانشو ببینه.
مطمئنم که داستانهای خیلی جالبی میشه.(کور شین اگه سوژه هامو بدزدین)...
اما الآن دارم رو این فکر میکنم که داشتان رو چه جوری تعریف کنم که خوب از آب در بیاد.
واسم دعا کنین و صد البته کمکم کنین که با این ایده ها موفق بشم...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر